Zelfzorg: Waarom is het zo'n uitdaging om tijd voor jezelf te nemen?

De zon brandt fel aan de hemel en ik lig hier uitgeput in bed, omringd door ventilators, zakdoekjes en een onmisbare fles ijskoud water. Een paar dagen geleden begon het allemaal met een licht ongemakkelijk gevoel, maar zoals een onverbiddelijke achtbaan ging het bergafwaarts, met enkele twists en turns in de mix. Mijn hele lichaam doet pijn, mijn neus is verstopt, mijn keel voelt aan als schuurpapier, mijn hoofd bonst als een op hol geslagen drumstel en de koorts komt en gaat vanuit het niets, zoals de irritante reclame pop-ups op YouTube. En als kers op de taart, test ik positief op Covid. Good times.

De huisarts zegt: "Je moet uitzieken, rusten en thuis blijven." Klinkt simpel genoeg, toch? Mja, niet echt. Mijn brein lijkt namelijk heel andere plannen te hebben.

Mijn lichaam schreeuwt om rust en zelfzorg. Het smeekt me om gewoon even de tijd te nemen om te herstellen. Maar ergens diep vanbinnen voel ik een zenuwachtigheid, een ongemakkelijk gevoel van schuld. "Misschien snel even een wasje doen, of nu ik toch thuis ben even wat opruimen... Er is nog zoveel te doen. Ik kan toch niet zomaar niets doen." fluistert mijn innerlijke stem dan.

Waarom is het zo moeilijk om te luisteren naar mijn lichaam? Waarom is het zo'n strijd om mezelf toestemming te geven om gewoon even te rusten? Het antwoord ligt in de moderne maatschappij waarin we leven.

We worden voortdurend blootgesteld aan de druk om productief te zijn, om altijd "aan" te staan. Zelfzorg wordt vaak gezien als een luxe, een optionele extra, in plaats van een noodzakelijke behoefte. We zijn geconditioneerd om te denken dat we constant moeten streven naar succes, naar vooruitgang, naar het bereiken van doelen. We verliezen onszelf in de eindeloze takenlijsten, deadlines en verwachtingen die anderen en wijzelf op ons leggen.

Zelfzorg wordt soms zelfs geassocieerd met egoïsme. We voelen ons schuldig als we tijd voor onszelf nemen, omdat we denken dat we anderen teleurstellen of in de steek laten. Maar in werkelijkheid is zelfzorg geen egoïsme, maar een noodzakelijke vorm van zelfrespect. Het stelt ons in staat om gezond en veerkrachtig te blijven, zodat we uiteindelijk ook beter voor anderen kunnen zorgen.

Daarnaast is er ook die constante stroom van informatie en afleiding die ons brein overprikkelt. Sociale media, e-mails, berichten, meldingen - ze zorgen ervoor dat onze gedachten voortdurend op de vlucht zijn. Het is moeilijk om te ontspannen en te luisteren naar wat ons lichaam werkelijk nodig heeft als ons hoofd al constant bezig is met die externe prikkels.

Dus hier lig ik, een slachtoffer van mijn eigen mentale worsteling. Maar ik ben vastbesloten om mijn brein tot zwijgen te brengen en even naar mijn lichaam te luisteren. Ik besef dat zelfzorg niet iets is om je schuldig over te voelen, maar een daad van moed en zelfliefde. Ik besef dat het belangrijk is om mezelf toestemming te geven om te herstellen, om mijn lichaam de rust en genezing te geven die het verdient.

Nu, ik weet dat het niet gemakkelijk zal zijn. Die innerlijke stem zal blijven fluisteren, en me proberen te overtuigen dat ik tekortschiet. Maar ik ben vastbesloten om mijn eigen prioriteit te zijn, om goed voor mezelf te zorgen…

Dus ja, het is moeilijk om aan zelfzorg te doen, vooral wanneer je ziek bent en je hoofd vol zit met verwachtingen. Maar het is een gevecht dat de moeite waard is. Ik probeer mezelf beetje bij beetje aan te leren dat ik niet moet toegeven aan schuldgevoelens of externe druk, maar in plaats daarvan even mijn eigen welzijn centraal moet stellen.

Dus ik kruip weer mijn bed in, omhuld door een deken van zelfliefde en compassie. Ik sluit mijn ogen en luister naar mijn ademhaling, naar het fluisteren van mijn lichaam, en weet dat ik op de lange termijn alleen maar sterker zal worden als ik nu even naar mezelf luister.

Ik omarm mijn behoefte aan zelfzorg en geef mezelf de toestemming om te herstellen. En ik hoop dat jij ook jezelf op tijd en stond diezelfde toestemming geeft.